Te dni NIGDY nie wrócą

Czekasz na pierwszy uśmiech, świadome wypowiedziane słowo mama, pierwsze ząbki, pierwsze kroki? Odliczasz dni do imprezy roczkowej, czekasz kiedy pójdzie do przedszkola i odpoczniesz? Dam Ci radę- NIE czekaj! Chwila, która właśnie trwa nie wróci nigdy. Napawaj się nią.

Kiedy urodziłam Antka, zachwycałam się jego umiejętnościami, piękną, kształtną buźką i faktem, że udało się to co planowaliśmy- pierworodny, wymarzony SYN. Powtarzałam wtedy jednak..." zacznie raczkować będzie weselej" , "zacznie mówić będzie łatwiej" , " pójdzie do przedszkola więcej popracuję". Życie jednak weryfikuje wszystko i wraz z kolejnymi urodzinami, zerwanymi kartkami w kalendarzu uświadamiam sobie jak życie ucieka przez palce. Czas, który nigdy nie wróci, chwile tak piękne, że ma się ochotę płakać ze wzruszenia... Zrozumiałam, że nie ma na co czekać, a doba powinna być trzy razy dłuższa.

Druga ciąża, podwójne macierzyństwo- inny wymiar

Niebłagalnie płynący czas uświadomił mi, że na ma na co czekać. Wiedziałam, że nie będę spieszyła się do kolejnych kroków, etapów w życiu moim, moich dzieci, mojego męża. Trzeba żyć Tu i Teraz. Brać garściami i cieszyć się każdym dniem, uśmiechem. 

Kiedy na łóżku porodowym, powiłam Marię na świat, nie myślałam już " teraz tylko dojść do siebie i z górki". Czułam się fatalnie, to prawda ale podświadomie łapałam te chwile. Zabrzmi to może głupio ale napawałam się połogiem, chwilami z nią sam na sam w szpitalu. Teoretycznie była to moja ostatnia ciąża, ostatni pobyt jako rodząca na oddziale. Życie zweryfikowało jednak ten czas i radość nie trwała długo, gdy pojawiły się problemy ze zdrowiem Marie- ale dziś nie o tym. 

Wróciłam z córką do domu, gdzie czekał na mnie mąż i ponad trzyletni syn. Dotarło do mnie, że przecież nie tak dawno, w tym foteliku samochodowym, pod właśnie tym kocykiem pierwszy raz wnosiliśmy Antoniego do domu... Zabolało. Bardzo.

Nie tracę czasu, żyję i cieszę się chwilą

Powiecie " zazdroszczę jej tego optymizmu"- gdzie tam! Ja też mam  kryzysy, złe chwilę, gryzę jak osa, drę się i krzyczę, że wywiozę dzieci do dziadków. To chyba ( ?!) normalne. Szybko przychodzi jednak opamiętanie i tłumaczę sobie, że jestem tylko człowiekiem i mimo wielkiej miłości i szczęścia mogę mieć gorszy dzień. Staram się jednak ekspresowo wziąć w garść i iść do przodu uśmiechnięta. Nauczyłam się częściej przyznawać do błędu, przepraszać, odpuszczać. Tak mi łatwiej. Staram się nie kończyć dnia w gniewie, bez zgody. Po co tracić czas na smutki i nerwy, uśmiechając się zdecydowanie lżej mi na sercu.

Mam magiczną parkę i czuję ogromną radość

Będąc w drugiej ciąży ciągle powtarzano mi, że teraz muszę mieć córkę. Wkurzało mnie to strasznie. Zawsze ale to zawsze uważałam i uważam, że absolutnie najważniejsze jest ZDROWE dziecko. Nie ma nic cenniejszego. Od jakiegoś czasu jednak zaczynam rozumieć o co chodzi w tej radości z tak zwanej Parki. To magia serio. Odkrywa się nowy wymiar, nieznane. Wychowuje się dwie płci. To szalenie ciężki zadanie. Wychować kobietę i porządnego mężczyznę. Los postawił przed nami trudne, a zarazem szalenie piękne zadanie. Ja jako matka jestem dumna i szczęśliwa, że dane jest mi doświadczyć ich wychowywania, choć śmieję się, że teraz zakupy odzieżowe trwać będą wieki... coś dla mnie, dla Arka, dla Antka i Marii. Muszę oblecieć każdy dział- ale czyż to nie przyjemne? Doświadczam samochodów, lalek, dinozaurów, wróżek, różu, granatu, wszystkich kolorów tęczy. MAGIA.

Łapię chwilę, żyję dniem!